Po co to wszystko?

Podróże kształcą. Oczywiście mocno nieoryginalne już to słowa, jednakże w taki właśnie sposób chcę zainaugurować tego bloga. Od razu zaznaczam, że jest to mój pierwszy w życiu blog, występuję zatem z pozycji nowicjuszki, która postanowiła podzielić się swoimi wrażeniami z podróży po Dolnym Śląsku, Ziemi Kłodzkiej i różnych miejscach w Czeskiej Republice. Jeśli znajdziecie jakieś uchybienia – wybaczcie! Moja przygoda ze Śląskiem zaczęła się banalnie – podczas zajęć na studiach historycznych, gdzie obowiązkowo musieliśmy zdać egzamin z historii Śląska. Po dziś dzień pamiętam falę wzburzenia i niezadowolenia z tego powodu, jaka przetoczyła się przez naszą grupę zajęciową. Ani podręcznik, ani tym bardziej prowadzący nie przemawiały do mnie – z dziada pradziada Wielkopolanki. Twierdzy Kłodzkiej nie umiałam sobie wyobrazić (tak, tak, to były czasy!), a na ciągi imion Piastów Śląskich rzucałam gromy. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Nawet nudnawa książka Korty czy mini biografie książąt śląskich w opracowaniu Borasa na coś się zdały. Po okresie buntu, gdy emocje około egzaminacyjne opadły, a podręczniki trafiły na półki, nadszedł czas na – jak mawia moja przyjaciółka – wizualizację. Tak oto zrodziła się chęć odwiedzenia tych wszystkich zakątków, o których była mowa w dusznej sali uniwersyteckiej. Dalej historia potoczyła się sama – według bardzo prostej zasady: „apetyt rośnie w miarę jedzenia”. W tym miejscu wypada określić, po jakim terenie się poruszam (będę się poruszać). Najbardziej enigmatycznie zabrzmi, gdy napiszę: Śląsk w granicach historycznych. Burzliwe dzieje tej krainy historycznej spowodowały, że niektóre ziemie – dziś przynależne do innych województw niż dolnośląskie, opolskie czy śląskie – wchodziły (niektóre kilkakrotnie) w skład Śląska, jak np. obszary wokół Częstochowy, Ziemia Oświęcimska, Wschowa czy Świebodzin. Należało by zatem teren naszych peregrynacji dookreślić i ograniczyć raczej do rdzenia Śląska, czyli obszarów od Bobru i Kwisy na zachodzie, Baryczy na północy, okolic Cieszyna i Frydka na południowym-wschodzie, na południu zaś naturalnie wzdłuż Sudetów, ale bez Ziemi Kłodzkiej (bardziej czeskiej niż śląskiej). Z tego jednak względu, że mam przeogromny i niczym niewytłumaczalny sentyment do Hrabstwa Kłodzkiego, także i ono (a czasami przede wszystkim ono), jest bohaterem tego bloga. Zapraszam zatem do wędrówek po Śląsku i Ziemi Kłodzkiej. Zapewniam, że nie zabraknie również czeskich akcentów, choćby z tego względu, że „czeski zakątek” okolic Kudowy Zdroju jest idealnym punktem wypadkowym do naszych południowych sąsiadów.

Po co to wszystko? Chyba głównie po to, by pokazać niewiarygodną krasę ziem wchodzących w skład historycznego Śląska. Takie nagromadzenie zabytków, osobliwości przyrody i niezbadanych tajemnic historii (a może legend) zdarza się tylko raz i nie występuje w żadnym innym miejscu w kraju. Także po to, by zachęcić do peregrynacji; do wczucia się w rolę XVIII- czy XIX-wiecznego podróżnika, zmierzającego po zdrowie, urodę i relaks do śląskich badów; do odkrycia w sobie ducha turysty, czerpiącego energię z pozytywnych relacji między naturą, człowiekiem i kulturą, a także odkrywającego tę niebagatelną mieszankę  czesko-niemiecko-polską składającą się na duszę Śląska. Ten blog jest także i po to, by przekazać prostą i tanią receptę na szczęście. W Górach Złotych (czes. Rychlebské Hory) wznosi się Borůvková hora – miejsce spotkań Solidarności Polsko-Czeskiej. Na niej, prócz wieży widokowej, wzniesiono niczym niewyróżniającą się budkę z małą gastronomią. Tej niepozornej, a nawet brzydkiej budowli przydano sporych rozmiarów tabliczkę z wypisanym na niej aforyzmem:

Chceš-li být št’astný jeden den – najez se!

Chceš-li být št’astný jeden rok – ožeň se!

Chceš-li být št’astný celý život – dej se na turistiku! 

Jestem przekonana, że tej sentencji nie trzeba tłumaczyć z czeskiego na nasze. Dużo 

szczęścia, moi Turyści!