Peregrinationes Silesies

Na Ziemię Kłodzką wróciliśmy 22. października. Tak, jak zaplanowaliśmy podczas ostatniej wyprawy, wędrówkę rozpoczęliśmy od malowniczego Żelazna. Pogoda dopisywała, świeciło październikowe słońce, a przyroda wybuchła feerią jesiennych barw. Wróciliśmy więc do punktu wyjścia, czyli do centrum wsi Żelazno. Wieś należy do najpiękniejszych i najstarszych na Ziemi Kłodzkiej. Pierwsze informacje o niej pojawiły się w I poł. XIII wieku. Wieś leżała na skrzyżowaniu dróg handlowych – Drogi Solnej i odcinka szlaku bursztynowego. W XIV w. Żelazno stało się siedzibą rycerską. Bracia Pannwitzowie w 1327 r. ufundowali tu pierwszy kościół. Od końca XIV w. właścicielem wsi był wójt Bystrzycy Kłodzkiej – Jakub Rucken, który prawdopodobnie wybudował wieżę rycerską, którą można oglądać po dzień dzisiejszy, jednak w formie przebudowanej w XVII w. po pożarze. W początkach XVII w. mieszkańcy Żelazna przeszli na protestantyzm, a gdy w 1621 r. Habsburgowie w ramach rekatolicyzacji wprowadzili na ten teren wo

Na początku października zdecydowaliśmy się na nietypową pieszą wyprawę – torem nieczynnej linii kolejowej nr 322 wiodącej z Krosnowic Kłodzkich do Stronia Śląskiego. Torem linii kolejowej, czyli dosłownie po torze, obok toru lub równolegle do toru, w zależności od panujących warunków terenowych. Wyprawę rozpoczęliśmy „od końca”, czyli od Stronia Śląskiego ( 24. kilometr linii), zmierzając w stronę Krosnowic. Początkowo mieliśmy w planie jednego dnia przejść całą trasę, jednakże warunki terenowe (linia mocno zarośnięta roślinnością) i pogodowe (temperatura niemal lipcowa) sprawiły, że wycieczka podzieliła się na dwa odcinki, przy czym 1. października udało nam się przejść 21 km – ze Stronia do Żelazna. Skąd pomysł na taką wycieczkę? Po pierwsze, z powodu zainteresowań kolejowych Maćka i po części moich (słynne zajęcia z transportu na Śląsku w Instytucie Historycznym). Po drugie, z powodu niewyobrażalnych uroków Ziemi Kłodzkiej (przyrodniczych i architektonicznych), które wynagrodziły

J edno z moich ulubionych hobby to dolnośląskie góry – ich odkrywanie i zdobywanie. Sudety i wszelkie pomniejsze górskie pasma, z Masywem Ślęży na czele, sprawiają mi wiele radości – wędrówka, pozytywne zmęczenie, rekompensowane dodatkowo przepięknymi widokami i zabytkami architektury, to absolutnie najskuteczniejszy przepis na odpoczynek i nabranie sił. Mawia się: „W górach jest wszystko, co kocham”. Nie ma żadnych argumentów, które nie pozwoliłyby zgodzić się z tą tezą, choć legendarny Duch Gór bywa kapryśny, zsyłając na przykład w lipcu iście jesienną pogodę. Ludowe pod Dusznikami-Zdrojem Homole z ruinami zamku   Przemierzam górskie szlaki już jakiś czas, ale dopiero w zeszłym roku nabyłam książeczkę GOT PTTK. I chociaż już w zeszłym roku udało mi się nazbierać odpowiednią ilość punktów, wymaganą dla odznaki GOT PTTK Popularna, to dopiero w tym roku oddałam swoją książeczkę do weryfikacji we wrocławskim Referacie Weryfikacyjnym GOT w ratuszu. Weryfikacja nastąpiła błysk