Peregrinationes Silesies

Położone na pograniczu czesko-polskim, malownicze, urzekające niewypowiedzianym pięknem, a przede wszystkim uczęszczane przez turystów rzadziej niż pobliskie Karkonosze. Góry Izerskie, cud natury… Tegoroczne wakacje spędziliśmy między innymi w Izerach z bazą wypadową w Świeradowie-Zdroju. Świeradów, niem. Flinsberg, to jedno z najstarszych uzdrowisk dolnośląskich, obleganych w XIX w. przez przybyszy z Polski, którzy podróżowali za zdrowiem i rozrywką. Uzdrowisko, z przepiękną halą spacerową i imponującym domem zdrojowym, potrafi dziś wzbudzić mieszane uczucia. W środku tygodnia po godzinie dziewiętnastej wydawało się wymarłe. Ale nie o to chodzi, by spędzać czas w uzdrowisku, lecz o to, by wyjść z niego na bardzo długi spacer. Świeradów-Zdrój bowiem to miejsce dla aktywnych. Przy odrobinie chęci i sił można spędzić wspaniały czas na łonie natury, wędrując lub uprawiając sporty rowerowe. Dom zdrojowy w Świeradowie-Zdroju   Zanim wybraliśmy się na Stóg Izerski, postanowiliśmy

Cieszków – wieś, niegdyś miasto, w powiecie milickim położona na granicy między województwem dolnośląskim i wielkopolskim. Położona bardzo ciekawie, gdyż za Cieszkowem a przed Zdunami przebiega historyczna granica między Dolnym Śląskiem a Wielkopolską. Przekraczałam tę granicę setki razy i wszystko wskazuje na to, że przekraczać będę ją dalej, podróżując między Wrocławiem a Koźminem. Jadąc z Milicza w stronę Krotoszyna, mijamy po drodze – tuż na wylocie z Cieszkowa – po lewej stronie szereg drewnianych, doskonale utrzymanych domków. Fascynowały mnie one od dziecka. To dawne budynki Grenzschutzu, czyli Straży Granicznej, którą ustanowiono w tym miejscu po zakończeniu I wojny światowej. Przed domkami znajdował się szlaban – tu kończyła się Polska a zaczynały Niemcy. Jednym słowem, patrząc z wielkopolskiej perspektywy, Zduny były ostatnim polskim miasteczkiem, a Cieszków pierwszym niemieckim i pierwszym dolnośląskim, jakie mijał podróżny udający się do Wrocławia. I to chyba ta pograniczn

Kilka tygodni temu, poszukując kolejnych rzeźb św. Jana Nepomucena, udaliśmy się do Chełmska Śląskiego. Cel wycieczki nie był przypadkowy – w tej to bowiem dolnośląskiej miejscowości znajduje się jedno z najciekawszych wyobrażeń rzeczonego świętego, które trzeba obowiązkowo odwiedzić, zbierając punkty do odznaki w stopniu diamentowym. Pomyślałam sobie – daleka droga, tym bardziej, że nie dysponowaliśmy zbyt dużą ilością czasu. Ale co tam. Opłacało się pojechać, by zobaczyć, jak kończy się Dolny Śląsk. Kończy się – dosłownie i w przenośni. Droga wiodła nas przez Kamienną Górę, Krzeszów (tuż obok opactwa), a następnie przez wioski Jawiszów i Olszyny. Im bardziej zbliżaliśmy się do Chełmska, tym większe mieliśmy wrażenie, że jezdnia staje się coraz węższa, a my zbliżamy się do miejsca, gdzie świat się kończy. Wrażenie nas nie myliło – gdyby przejechać przez Chełmsko wprost ulicą Sądecką, wylądowalibyśmy na granicy polsko-czeskiej, a tam już tylko krok i… Adršpach. Ale to już inna his

Niedziela 19 lutego - z pięknym słońcem i Biegiem Gwarków -  wydobyła prawdziwy urok Gór Sowich. Kolejnego urlopowego dnia postanowiliśmy wejść na Kalenicę. Wymagało to od nas wejścia w Jugowie na żółty szlak, który poprowadził nas wprost do celu. Ze szlaku roztaczał się czarowny widok na Jugów. Błękitne niebo i skrzący się w promieniach słonecznych śnieg sprawiały wymarzoną atmosferę do górskich spacerów. Dość szybko jednak, w wyższych partiach szlaku, okazało się, że pogoda jest zwodnicza, bowiem obok wyrazistego słońca w wędrówce towarzyszył nam dość silny i bardzo przenikliwy zimny wiatr. Dojście do szlaku żółtego Na żółtym szlaku, widok w stronę Jugowa Na żółtym slzku Początkowo szlak żółty prowadził delikatnie zboczem górskim. Na wysokości ok. 700 m ścieżka skręca w lewo i wprowadza nas w las, idąc czymś na wzór płytkiego wąwozu. Przejście nie należało do łatwych, bowiem w lesie zalegało bardzo dużo śniegu i w miarę swobodna wędrówka była możliwa jedynie po ślada